Back to Reality

Het kwam hier nog niet aan bod, al heb ik het her en der op de Facebook naaigroepjes al wel eens laten vallen, maar ik ben meer dan een jaar thuis geweest, ziekteverlof.
Ik kies er voor om vnl. de leuke kanten van het leven te tonen op mijn blog, want het zijn die kleine dingen waar je moet van genieten. Dat besef ik keer op keer. Maar naar aanleiding van mijn nieuwste creatie, wil ik toch wat kwijt.

Ik ben een rugpatiënt, al heel erg lang. En sinds een aantal jaren ook chronische pijnpatiënt. Ik worstel mijn dagen door, maar voel constant pijn, een energievretende, knagende, zeurende pijn. Altijd aanwezig, of ik nu sta, zit, lig, loop, fiets, auto rijd, naai, slaap... er gaat geen seconde voorbij zonder pijn. Natuurlijk neem ik pijnstilling, en met de jaren is die alleen maar zwaarder geworden, maar ik kan mezelf ook niet plat laten spuiten, want het leven gaat voort. Dus het is constant schipperen tussen de juiste dosis pijnstilling om verder te kunnen met een zo draaglijk mogelijke pijn.
Je leert er mee leven.
Maar zo ergens in 2015 begon de energie helemaal op te geraken, door een hele zware periode op het werk, en stilaan ging het licht uit. Tot het echt niet meer ging, vorig jaar in augustus. De dokter zei "burn out", en dat ik best wel thuis kon blijven, en dat het zeker niet meer voor het einde van het jaar zou zijn om weer naar het werk terug te keren. De weken werden maanden, de maanden werden een jaar. De pijn bleef, maar door alle activiteiten te kunnen doseren, kwam de energie langzaam aan terug. Naaien heeft me heel erg geholpen. Dat is écht mijn therapie!
Maar ergens deze maand kreeg ik van het ziekenfonds te horen dat het wel tijd werd om weer aan de slag te gaan. Want mevrouw, u kan toch bewegen, en om computerwerk te doen hebt u uw rug toch niet nodig... Het is moeilijk uit te leggen aan iemand die het zelf niet heeft, laat staan aan een controlearts die alle dagen meerdere gevallen over de vloer krijgt en van de overheid de opdracht heeft gekregen om zoveel mogelijk mensen van de invaliditeit af te helpen. Dus ben ik maar braaf weer aan het werk gegaan.
Toen de beslissing viel dat ik weer moest gaan werken, besloot ik om ook weer wat vaker voor mezelf te naaien. Want het blijft mijn therapie, en de voldoening van een nieuwe creatie verzacht de knagende pijn een beetje. En elke week met wat nieuws op het werk verschijnen, maakt dat de maandagen wat beter te dragen zijn.

Enkele weken terug vond ik bij De Stoffenmadam een erg mooie sweaterstof. Het was een coup de foudre. 

Zo van 'vastpakken en niet meer loslaten tot je stuk ervan geknipt is'.

Ik zag er meteen een Eden jurk in. Die stond al lang op het programma.

Tekenen, knippen, naaien en aandoen. Zo snel kan het gaan.

Die print, dat is écht wel wat voor mij.

De kleuren zijn sowieso mijn ding, 

bordeaux en koningsblauw passen goed bij een koud zomertype.

De snit van de jurk is heel eenvoudig.

Een aanpassend bovenstuk met een coupenaad aan de borst.

De halslijn is wat breder.

En de rug is hier de blikvanger.

Ik naaide de knoopjes gewoon vast op de rug.

Je hoeft het niet open te doen om de jurk aan te trekken, dus why bother...

7 kleine knoopjes maken de finishing touch.

De ruguitsnijding is vrij diep en de mouwen zijn halflang.

Voor een koudere herfstdag op het werk had ik de keuze, een cardigan erover en de rug verstoppen,

of een longsleeve eronder (ook om mijn tattoo niet al te opvallend te laten).

Ik ging voor de longsleeve, en zocht bijpassende panty's.

Er heerst wat controverse over een longsleeve onder een jurk, 

maar daar trek ik me niet veel van aan.

Comfy en toch geschikt om te werken op kantoor.

Meer moet dat niet zijn!

Jurk: 

patroon: Eden jurk uit La Maison Victor - editie 6 nov/dec 2015

stof: sweat van De Stoffenmadam

Longsleeve: H&M

Panty: Marks&Spencers

Schoenen: Torfs