This bag is made for weekends (Blueberry bag)

Hij weet zijn vragen wel te stellen, die zoon van mij.

"Mama", zegt die "Ik weet wat je nog eens voor mij mag maken."

"Oh ja, jongen?"

En als je dan dacht dat het een simpele sweater of een cool T-shirt zou zijn, 

dan heb je het mis.

Ik was ook het avontuur van afgelopen jaar nog niet vergeten.

Ook zo'n vraag van hem. Moet je weten dat deze jas hooguit 5 keer uit de kast gekomen is.

Mijn gevoel ging dus al richting 'zuuuucht'.

"Nee, mama, een weekend tas. Mijn oude tas is kapot, en ik wil graag een nieuwe".

Ik was meteen enthousiast.

Al verdween dat enthousiasme even onderweg.

Maar het geraakte af, met veel bloed en zweet, extra pijnstillers en de nodige rust.

Een hele tijd terug won ik het patroon van de Blueberry Bag van Juffrouw Kersjes 

(nu Cherry Designs).

Geweldig leuke tas, in 2 maten te maken.

Ik had ze al 'in het echt' gezien bij Juffrouw Kersjes herzelf,

de kleine versie dan,

en ze bevestigde dat de grote versie zeker en vast goed zou zijn voor een weekend tas.

Kort daarna kocht ik alle stoffen en fournituren om er eentje voor mezelf te maken.

Die stoffen liggen nog steeds op de stapel.

En de tas van de zoon kreeg grote prioriteit.

Zo gaat dat...

Bijna 15 is hij, die zoon van mij.

Uiteraard hoef je dan niet meer af te komen met leuke printjes.

Stoer en cool, dat waren de trefwoorden.

Ik vond in mijn stapel stoffen een grote lap corduroy met dikke ribbel in donkerbruin.

Die wilde ik combineren met leer, echt leer.

Nu kost dat best wel wat, zo'n lap leer.

Dus kocht ik in de kringloopwinkel een oude leren jas voor 20euro.

Die werd verknipt tot verschillende patroonstukken voor de tas.

De zijzakjes, de bodem en de draagriem werden in leer gemaakt.

Ik stikte door met dik garen voor een contraststiksel.

Zelfs mijn stoere Pfaff had het met momenten moeilijk om door alle lagen heen te geraken.

Vandaar dus het zwoegen en zweten.

Ik heb de gebroken naalden bewust niet geteld.

De fournituren kocht ik bij K-bas.

De versteviging sprokkelde ik met de jaren hier en daar bij elkaar.

Ik gebruikte Soft&Stable voor zijkanten, en Fast2Fuse voor de bodem.

De zakjes beplakte ik met H250.

De patroondelen aan de rits kregen Decovil Light voor extra stevigheid.

De draagriem kreeg een laagje H630.

De voering van de zijwanden werd daar ook mee bewerkt.

Zo'n tas mag stevig staan, maar hoeft niet helemaal stijf te zijn.

De voering is een canvas katoen met zwart-witte blokjes.

Het doet me wat aan een racebaan denken.

Stoer, maar toch nog wat speels, zo dacht ik.

Binnenin zijn er ook nog zakken aan weerskanten voor de kleine spullen.

Toiletgerief, onderbroeken, sokken, enzovoort.

De zakjes buiten zijn voor zijn telefoon, portemonnee en sleutels.

Een reistas hoort thuis in een station, zo dacht ik.

Dus ging ik naar onze grote trots, het mooiste station ter wereld: Antwerpen Centraal.

Meteen ook een goei moment om de nieuwe lens op mijn camera uit te proberen.

Zo'n tas beweegt niet, dus is het leuk om wat met de settings te spelen.

Het is een hele klus, zo'n tas.

Behalve de beperkingen van mijn machine, botste ik ook op mijn eigen lichamelijke beperkingen.

Die nek en rug van mij lieten zich vaak sneller dan gewenst voelen.

Het was een maakproces van lange adem, met véél pauzes.

Uiteraard zie ik nu alle tekortkomingen.

Maar ik heb er weer van geleerd,

en al bij al ben ik best tevreden met dit exemplaar.

De zoon is dat ook, en dat is wat telt, toch?!?

Tas:

patroon: Blueberry Bag van Cherry Designs

stoffen: uit de stoffenkast

leer: uit de kringwinkel

fournituren: van bij K-Bas